Hoeveel gevoelsenergiebanen heeft u beschikbaar?

Onlangs zat ik op mijn meditatiekussentje schuin tegenover een tweedejaars studente Russisch. En ik vroeg me af – ja, geen voorbeeld van de gedachtestroom voorbij – wat er met mij zou zijn gebeurd als ik in 1982 in een yogaklas terecht was gekomen.

Nee, eerst vroeg ik me af of anderhalf uur Kum Nye Yoga niet te saai zou zijn voor een 19-jarige.

Of nee, éérst zag ik hoe rustig ze bewoog en hoe stil ze zat tussen de oefeningen door.

Volgens de overlevering van Tibetaans boeddhistische kennis die wij volgen, is het energetisch lichaam van de jongeling pas na 28 jaar volgroeid. De duizenden en duizenden verbindingen tussen de energiecentra in hoofd, keel, hart, en buik zijn dan pas allemaal aangelegd en helemaal open voor verkeer.

Dat klinkt als een voor boeddhistische begrippen al te klinische benadering van hoe het leven werkt in de lijven en geesten van mensen. Al te stellig ook. Gelukkig hoef ik, als ik een leraar dit soort dingen hoor zeggen, mij niet met kracht te bedwingen om níét van mijn kussentje op te springen en deze beweringen op westers wetenschappelijke wijze dubbelblind te gaan checken. Mijn persoonlijk mengsel van nieuwsgierigheid en (goed)gelovigheid laat mijn geest andere kanten op waaien. Wie weet precies waarom en hoe dat werkt. De Tibetanen schijnen dat op diepgaande wijze te hebben doordacht en doorvoeld, met die leeftijdsgrens als een van de talrijke uitkomsten. Interessant. Ik luister door.

(lees verder onder foto...)

Maar gisteren dwaalden mijn gedachten dus heel even af. Naar mijzelf als student. Met misschien inderdaad wel onaffe energiebanen tussen hoofd en hart. Vast. Dat lijkt me goed in lijn te brengen met een hoop raardoenerij en –denkerij van toen. Die die studente Russisch daar schuin tegenover mij nu vast ook wel heeft, hoezeer ze die voor dit moment ook lijkt te hebben kunnen kalmeren.

Raardoenerij en –denkerij die ik als 55-jarige nu overigens zonder twijfel ook nog steeds heb. Want al mijn energiebanen zijn dan volgens de Tibetanen misschien al een tijdje af, het is volgens Kum Nye de kunst ze ook allemaal mooi open te houden en ze ten volle te gebruiken. Als je de boel even op zijn beloop laat, kan dat dus heel wat achterstallig onderhoud veroorzaken.

Aldus kan het zijn dat een wakkere 19-jarige veel meer wegen open heeft staan om levensenergie vrijelijk doorheen te laten stromen dan een 55-jarige. Een kwestie van hoe we blijven opmerken dat luiheid, teleurstelling, boosheid, frustratie, getob, cynisme en al die andere raardenkerige jammerlijkheden ons afsluiten van ons natuurlijk vermogen tot voelen zonder oordeel. En een kwestie van wat we daar dan mee doen.