(Niet) te snel met het spuitje?

De rechtgeaarde boeddhist zal tot het uiterste proberen te voorkomen levende wezens te doden. Geen vlees of vis eten, geen muggen doodslaan, bij graafwerkzaamheden eerst de regenwormen in veiligheid brengen, dat werk.

Maar dan wordt de huiskat ziek. Op naar de dierenarts. Die weet het ook niet. We kijken het even aan, maar onze Loes wordt nog wat zieker. De dierenarts meent er goed aan te doen in elk geval een rotte kies en hoektand te trekken. Zorgwekkende symptomen blijven zich hardnekkig opstapelen. Een echo dan. Een mri-scan! Ook de internist van de dierenkliniek komt niet tot een sluitende diagnose.

Ziek of doodziek?

Terug van het zoveelste onderzoekje hobbelt poes Loes telkens maar weer voort, blij dat ze weer thuis is. De ene dag wat wankeler, de andere dag ietsje kordater toch nog een keer de trap op rennend. De eetlust neemt langzaam af, met ook soms een opleving. De vraag hangt als een grijs wolkenveld boven ons huis: is ze nou gewoon ziek, of is ze zoetjes aan dóódziek?

Zonder definitief antwoord op die vraag is Loes intussen niet meer onder de levenden. Onze dierenarts is gisteren een spuitje komen geven. Hebben we daarmee bovenal de dood veroorzaakt? Of eerst en vooral lijden voorkomen? Waren we niet te snel met dat spuitje?

Compassie versus liefde

Wanneer krijgt compassie voorrang boven liefde? En hoe passen die andere twee van de vier onmetelijkheden, vreugde en gelijkmoedigheid, in deze mix?

In ons geval zeg ik: de vreugde zat hem, bij haar én bij ons, vooral in de negen jaren die Loes gezond en wel doorbracht bij ons thuis – op schoot, op het dakterras, op tafel, bij de slapende baasjes op het voeteneind van het bed, op het keukenkrukje bedelend succesvol bedelend om een kattensnoepje. Gelijkmoedigheid was toen ook geen punt.

De compassie kwam om de hoek toen we de deur bij al die dierenartsen moesten gaan platlopen en we Loes thuis probeerden met nieuwe, nog lekkerdere blikjes kattenvoer aan het eten te houden. Gelijkmoedigheid werd wat lastiger.

De liefde voor dat vriendelijke diertje was er en bleef er en is er nog steeds. Ook nadat we haar gisteravond naar een mooi en rustig plekje hebben gebracht. En ook al missen we de miauwtjes en de stommelende poezenpootjes, de gelijkmoedigheid is weer terug.